over Fortysomething
Folk (oktober 2022) – Jo Van Dessel
…” De sprankelende stem van Leen klinkt warmer, haast zalvend, volgroeid, al blijven de vrolijke meisjesklanken altijd in de buurt en blinkt het licht tevreden in haar blauwe ogen. … Katy Too, goed op weg op ‘la grande dame’ te worden onder de singer-songwriters van onze kontreien.”…
Real Roots Café (april 2022) – Thijs Walhof
…” een fijne plaat, er wordt goed gemusiceerd en de vergelijking op haar site met ‘straffe madammen’ als Emmylou Harris, Carole King, Suzanna Vega en Michelle Shocked zijn zeker op zijn plaats! “…
Altcountry.nl (april 2022) – Hugo Vogel
…” Wat opvalt zijn de sterke melodieën van de 10 zelfgeschreven songs op dit derde album van de singer-songwriter. Mooi aangekleed door toetsenpartijen van Peter Lesage en de gitaren van De Haes zelf, Bart Boonen en Sam Pieter Janssens. Laatstgenoemde zorgde bovendien voor een vlekkeloos mooie productie. Fijn americana-plaatje van net over de grens.”…
Releaseconcert @ O*KA Kalmthout (26 maart 2022) – Jacques Nachtegaal Cultuurpodium.nl
… ” In OKA verscheen Katy Too met haar met zorg samengestelde band, een compact geheel waarin vooral sologitarist Bart Boonen een belangrijke rol speelt. Naast Boonen vallen ook toetsenist Edwin Risbourg en de ritmesectie met bassist Geert Schurmans en drummer Geert Mariën muzikaal op. Zelden heb ik zo’n strakke drummer gehoord. Maar ook achtergrondzangeres Kristel Rombouts werkt keihard mee aan het enthousiasme dat deze formatie tijdens dit concert uitstraalt. Maar het is Leen De Haes als Katy Too die de boventoon voert. Zij is heel duidelijk de spil van deze 6 leden tellende formatie. Zij draagt het geheel en zorgt tussendoor voor, dan weer informatie en soms ook pakkende en humoristische bijdragen.”
Folkroddels (maart 2022) – Antoine Légat
… “We wikken onze woorden: ‘Fortysomething’ is niets minder dan een krachttoer. Niet alleen is het een muzikale parel, een ijzersterke collectie van tien gevarieerde, fijn geboetseerde songs, alle van Leens hand, die je kan rekenen tot de familie der americana, al lang niet meer het prerogatief van Amerikanen. Denk aan wat de grote Bonnie Raitt al jaar en dag uitbrengt, ja, die aanpak is het, maar met de nodige verschillen: Katy Too heeft wel degelijk een eigen gezicht. Leen beschikt over een klare, krachtige stem, heel herkenbaar, vocalen, die ze wonderwel weet aan te passen aan de behoeften van de song, niet zelden vol humor trouwens”…
Releaseconcert @ Staminee De Living (Heist-op-den-Berg ; 22 maart 2022) – Gert De Bie
“Wat is Leen De Haes in de gedaante van singer/songwriter Katy Too toch een heerlijke, spontane en frisse podiumverschijning!
5 jaar geduld oefenden we uit om haar volgende album live te mogen proeven op ons podium, maar dat geduld werd beloond. Op ‘Fortysomething’ klinkt Katy Too tegelijkertijd frisser en volwassener, speelser en uitdagender dan tevoren.
Met een steengoede band om haar heen, kregen we in Staminee De Living de absolute live-primeur van haar nieuwe plaat, waarop ze naar het leven kijkt zoals ze dat als 40-er ervaart. Die ervaring vertaalt ze prima, zowel muzikaal als tekstueel. Fortysomething wordt daardoor een gevarieerde maar herkenbare plaat over je plaats vinden in de wereld, rust zoeken en vinden en terugblikken op het parcours dat je al aflegde.
De nummers van Katy Too staan, zowel intiem meanderend als energetisch en krachtig, als een huis en worden door haar uitstekende muzikanten naar een hoger niveau getild: smeuïge hammond, subtiele, perfect getimede drums, gedoseerde vilaine gitaarrifs, slepende baslijnen of frisse tweede stem: we mochten gisteren van een uitmuntend concert proeven!”
Rootstime (maart 2022) – Dani Heyvaert
…” Over de stem van Leen / Katy Too had ik het al naar aanleiding van haar vorige plaat, “Nine Lives” van intussen zes jaar geleden, maar ik moet er toch nog iets over kwijt: vergeleken met de tijd van toen, is de stem geëvolueerd in de soulrichting en zit er een soort grawl in, die je al snel met de Zuidelijke Staten van Amerika zou gaan associëren. Leen is, als het ware “rijper” gaan klinken. Daarmee bedoel ik absoluut niks negatiefs, integendeel: ik heb het gevoel dat het assortiment emoties waaruit ze vandaag kan putten, nog uitgebreider is dan zes jaar geleden het geval was.”…
…” het was veel te lang geleden dat Katy Too nog met een nieuwe plaat passeerde, maar, nu de Corona-pandemie officieel achter ons ligt en er dus weer volop kan opgetreden worden, staan de sterren heel gunstig voor de echte doorbraak, me dunkt. Een zangeres als deze, met songs als deze, op een zomers festivalterrein….het leven kan toch mooi zijn!”…
Luminous Dash (maart 2022) – Bart Verlent
…” Katy Too levert tien mooi composities af waarin we ouderwets vakkundig songschrijvers talent horen. Haar nummers ademen allemaal pure Amerikaanse folk, country en poprock invloeden uit. Leen heeft dan ook een stem die perfect binnen deze genres past, het is een perfecte match. Fortysomething is een puur, oprecht album waar we ook echt vakwerk op te horen krijgen.
Had Leen dit album in Amerika uitgebracht dan kreeg het zeker en vast enorm veel aandacht. Of in dit vlakke land de interesse in deze Amerikaans-getinte sound zo groot is, valt te betwijfelen. Ze levert echter een heel straffe plaat af met knappe nummers die staan als een huis.”…
over Nine Lives .
(Klik op de titel om de volledige tekst te lezen. Als je er maar eentje uitpikt, dan graag die van Rootstime.)
“… een album dat hoge ogen zou kunnen scheren in de Americana charts van over het water …”
“… het betere Americana werk waarbij deze pareltjes best wel van andere bejubelde grootheden in dit genre zouden kunnen zijn …”
“… pure klasse en een beetje chauvinistisch mogen we toch wel verkondigen…dit is Belgisch! …”
Een geluid dat ook na diverse luisterbeurten heel aangenaam en ‘zomers’ mijn oren bleef strelen. De Haes heeft als gave haar liedjes te verweven in knappe songteksten en –structuren. Zij kan soms heel breekbare popliedjes brengen, maar schuwt anderzijds ook niet het wat steviger americana-werk…”
Luminousdash.com (augustus 2016)
…”Niet dat je ook maar één seconde aan de Kalmthoutse Heide denkt, als je haar plaat hoort. Leen voert je immers vanaf de eerste noot mee naar desolate Amerikaanse oorden, waardoor je meteen denkt aan straffe madammen als Nanci Griffith of popdiva’s als Julia Fordham”…
…”Het knappe aan deze nieuwe plaat is de eenvoud ervan. Geen moeilijkdoenerij, wel een cd die vol verborgen zit met mooie geluidjes (de trompetjes in Déjà Vu bijvoorbeeld). Soms zeer introvert, waarbij de Vlaamse heel wat van zichzelf blootlegt (het aangrijpende Bad Moves). Maar ook de hitgevoeligheid wordt niet vergeten, zo mag Darlin’ Tell Me Now van ons best op de radio.
Nine Lives is een eerlijke plaat, en absoluut te ontdekken voor fans van singersongwriter en Americana.”…
Roots Music Report (USA) (26/8/2016)
“Her real name is Leen De Haes, but she goes by Katy Too, and this Belgian singer-songwriter has mastered a very finely tuned mix of American country-pop within a European art song sensibility. She sings with a clear but never over-bearing voice, and with a wry emotion meshing perfectly in these nine short, punchy tunes. In “I’m No Angel,” Too lets us know she’s “gonna’ go to Hell, gonna’ pay off all my sins,” but no one listening to these crisp, expertly arranged pop songs really believes she deserves such punishment. “Whiner’s Blues” isn’t a blues at all, but a country rock track, and “Bricks and Sirens” visits the kind of alienated terrain inhabited by the spirit of Lucinda Williams on a down day. Too never dwells in her downer for too long, as “Darlin’ Tell Me Now,” an up-tempo rock song, brings things back to life. This Belgian with an occasional Southern drawl takes these nine short songs and makes every one of them bright and compelling.”
Rootstime (sep 2016 – Dani Heyvaert)
“Kijk, we gaan hier niet flauw doen: ik draai ongeveer drie decennia mee in het gild der muziekscribenten en ik krijg dus best wel wat dingen ter recensie toegeschoven. Veelal komen die van over de Grote of de Kleine Plas, of een enkele keer ook van bij de Noorderburen. Zeer uitzonderlijk zijn de dingen, die in het grensgebied tussen pop en Americana vertoeven. Op zich is dus de release van een CD als deze al “een gebeurtenis”. Dat mag wel eens benadrukt worden, maar het zegt natuurlijk niks over de kwaliteit van wat je te horen krijgt. Wel, laat ik meteen de grote uitspraken bovenhalen: dit is een TOPPLAAT!
Tot die conclusie kwam ik na ruim drie weken elke dag minstens één keer luisteren naar de negen songs op deze plaat en ik kan zo stilaan zeggen dat ik ze compleet van voor naar achter en weer terug kan meeneuriën. Daarmee bedoel ik twee dingen: ten eerste schoppen bijzonder weinig CD’s het tot zo’n aantal draaibeurten. Ten tweede: ik heb geluisterd voor ik schrijf. Je zou dan kunnen concluderen dat ik wel heel traag van begrip moet zijn, en wellicht is dat ook een beetje zo, maar wat deze plaat zo bijzonder maakt is de vaststelling dat ik eigenlijk keer op keer nog nieuwe dingen ontdek en dat katapulteert de plaat meteen naar de hoogste regionen van mijn playlist van de zomer. Ik denk dat de korte versie van deze lofzang te omschrijven is als “alle stukjes aan deze plaat vallen op hun plaats”.
De iets langere versie ziet er zo uit: als je een CD van hier in handen krijgt, waarvan het hoesje en de perstekst je aandacht vestigen op de productie van Wigbert van Lierde en de aanwezigheid van Wouter Berlaen, dan ga je luisteren. En herluisteren. En nog eens luisteren…en wat je dan allemaal te horen krijgt, is niet min: Leen De Haes, de dame achter de bij Johnny Cash geleende schuilnaam, heeft een stem met een uitzonderlijke zeggingskracht. Ze is niet gruizig als die van Lucinda Williams, noch hees als die van Gillian Welch. Nee, ze is eerder kristalhelder als die van de Allergrootste, genaamd Emmylou Harris.
De songs zijn allemaal van haar hand en, als de speelduur van de CD eerder kort uitvalt (33 minuten), dan is dat omdat de ploeg van Katy Too erin geslaagd is de gevaarlijke der valkuilen te ontlopen: al te vaak krijgen we cd’s te horen, waar men krampachtig drie kwartier of vijftig minuten muziek heeft willen op schrijven, zonder zich te realiseren dat met de hoeveelheid ook het kaf binnensluipt. Niet hier dus: negen songs, niet meer en niet minder. Die songs zijn bijzonder gevarieerd en ze vormen, dat denk ik tenminste, een beeld van het brede smakenpalet dat de luisteraarster Katy Too heeft. Net zo goed als er pure folk tussen de songs zit, durft ze ook de up tempo countryrock van vandaag aan, is ze niet te beroerd om een bijna-romantische ballad in te zingen of een bitterzoete popmelodie. Zo kom je als vanzelf uit in het segment waar maar heel weinig Dames zich ophouden. Carole King is er zo eentje, Dolly Parton ook en, in de jongere klasse, Shelby Lynne.
Ik weet niet of u nog kunt volgen, maar als u de optelsom maakt van de namen die hier geciteerd worden, dan kom je astronomisch hoog uit. En daar neem ik geen woord van terug: de nieuwe CD van Katy Too bevat niet één mindere song en telt minimum vier nummers die, als ze in Nashville geschreven waren, miljoenenverkoop zouden opleveren. Geef “When You’re Gone (Nothing Really Matters)” aan bv. Miranda Lambert en je zou wat zien. Of laat “Déjà Vu” heruitbrengen in een hoesje met de naam en de foto van First Aid Kit eromheen: zelfde scenario. Ik weet niet of onze nationale Radio 1 al een nummer uitgepikt heeft om in zware rotatie te brengen, maar er is alleszins keuze genoeg: hoewel “Darlin’ Tell Me Now” misschien meer op Radio 2-leest geschoeid is, zou dit perfect in de Radio 1-format ingepast kunnen geraken. En als ze “Alma” nog niet draaien, dan moeten ze mij dringend eens komen uitleggen waarom ze dat niet doen.
Kijk: de zang op deze plaat is perfect, de songs zijn een toonbeeld van de combinatie van erg knappe melodieën met teksten die ertoe doen. De arrangementen die Wigbert en Wouter hier uitgewerkt hebben, zijn beter dan wat ze beiden ooit onder eigen naam uitbrachten en tenslotte is er de band: als je een club bijeen kunt brengen met, naast Wigbert en Wouter Berlaen, ook nog bassist Ewen Vernal, drummer Karel De Backer en toetsenist Peter Lesage, dan speel je in de Champions League. Maar je dringt pas door tot de tweede of derde ronde, als je ook goed materiaal brengt en dat is waar deze plaat het verschil maakt. In geen tijden nog een plaat van eigen bodem gehoord met dergelijke straffe songs gehoord. Ik begin te vrezen dat ik het verwijt zal krijgen dat ik overdrijf. Dat doe ik niet: als iets gi-gan-tisch goed is, mag het ook gi-gan-tisch goed genoemd worden. Ik heb gezegd!”
“Nine Lives is een meer dan waardige opvolger van Quest For Honey en toont aan dat Katy Too niet alleen gegroeid is als zangeres en liedjesschrijfster en dat ze zich weet te omringen met prima muzikanten die haar muziek perfect aanvoelen, maar dat er nog genoeg ruimte is om te blijven groeien. Dat belooft dus voor de toekomst.”
“Vier jaar later staat ze er terug, helemaal klaar om de poorten naar de grotere podia open te beuken. Daarbij wordt ze dit keer geruggensteund door Wigbert van Lierde als producer. Je voelt snel dat die twee een goeie tandem vormden om de Vlaamse Americana van Katy Too in een mooi, muzikaal jasje te steken.
De plaat trapt af met twee prima popdeuntjes. Opener No Angel (waar dan wel niet Wigbert, maar Wouter Berlaen achter de knoppen zat) en When You’re Gone (Nothing Really Matters) kunnen dienen als instant schoolvoorbeeld voor leerlingen aan de Limburgse pop- en rockhogeschool, die een masterclass songschrijven volgen: ze zijn rijk geschakeerd en ze beschikken vooral over een refrein dat al van bij de eerste luisterbeurt blijft hangen. Puur singlemateriaal.”
“In de voorbije jaren heb ik heel wat platen en cd’s gerecenseerd en daar zat heel veel goed materiaal tussen. Ook uit de lage landen kwam met regelmaat een sterk album. Toch moet ik naar eer en geweten stellen dat ik het nieuwste album van de Vlaamse Katy Too een absolute positieve uitschieter vind. Vanaf de allereerste klanken merk je dat je luistert naar materiaal dat met ambachtelijke liefde is geproduceerd en gespeeld. Zong ooit van het Groenewoud “Liefde voor muziek” op dit album van Katy Too hoor je de liefde voor de muziek.”
New Folk Sounds (januari 2017)
“…Katy Too zingt de ene keer ontspannen en verleidelijk, en de andere keer stevig met een rauw randje. Maar steeds volstrekt geloofwaardig. Flarden rock, americana, country en singer-songwriter passeren mijn oren. Ze zijn gespitst…”
“… Prettige melodieën en gevoelige songteksten gaan hier hand in hand en leiden de luisteraar binnen in de Americana … Katy Too speelt zelf gitaar en treedt in de voetsporen van authentieke Amerikaanse iconen als Joni Mitchell, Emmylou Harris, Lucinda Williams, Michelle Shocked, Suzanne Vega, Nanci Griffith… Negen nummers die elk hun eigen leven leiden op dit welgemaakte album…”
“Het album bevat een uitstekende mix van liedjes. Het prachtige trage ‘Bad Moves’ wordt gevolgd door het vlotte ‘Darlin’ Tell Me Know’ met wat popinvloeden. Halverwege het album is het titelnummer zo’n wauw moment. Een prachtige song. Een hulde aan Belgisch songwriting.”
Over Quest for Honey
… ” De sobere arrangementen en de subtiele productie door Anton Walgrave zijn de sterkhouders van deze plaat, naast de hoge kwaliteit van de gebrachte songs en de mooie zangstem van Leen de Haes aka ‘Katy Too’.
“Quest For Honey” is een puik debuut waaraan hopelijk spoedig een geslaagd vervolg zal worden gebreid. ” …
…” Voor liefhebbers van fijne luistermuziek ben je op “Quest For Honey” van Katy Too aan het goede adres. Opgenomen in Walgrave’s professionele opnamestudio te Bunsbeek is dit een knap debuut, waaruit hart voor de muziek spreekt. Op de warme productie van deze getalenteerde madam stelt ze klassieke thema’s als de liefde, vreugde en verlangen aan de kaak. “Quest For Honey” is een aangename luisterplaat, waar de zangeres haar helder stemgeluid rond elf eigen uitstekende componsities drapeert. … Van de popsongs ( Lay Your Head Down, O-Ow!, en Sister Gone) die haar ‘Bint’-periode samenvat, de americana-ballads You’re Leavin’ Now, Love is All , de kleingehouden folknummers Fallen en One Finger Ballad en de ode aan Johnny Cash en de countrymuziek (A Short Country Song) is “Quest For Honey” een fraai gearrangeerde plaat, die aandacht waard is. “…